Οι περισσότεροι εξ ημών δίνουμε την εντύπωση ότι χρειαζόμαστε έναν «από μηχανής θνητό» σε κάθε μας βήμα. Ίσως όχι άδικα. Κάπως έτσι έχουμε ανατραφεί. Δύσκολοι οι καιροί, ακόμα πιο δύσκολο να στηριχθεί κανείς στα πήλινα του πόδια! Νίπτουμε τας χείρας μας και αναζητάμε πλέον κάποιον να μας βγάλει απ’ το αδιέξοδο. Να αναλάβει τις δικές μας ευθύνες, τις οποίες αποποιούμαστε όπως κάνει ο δολοφόνος λίγα μόλις λεπτά μετά τη σύλληψή του.

Κατακεραυνώνουμε το σχολείο και το συντηρητικό δάσκαλο για τη δική μας αμορφωσιά, την εκάστοτε κυβέρνηση για τη λαθεμένη κρίση μας, τους γονείς για την οκνηρία και τη φυγοπονία μας. Επιπλέον, διψάμε για πρότυπα προς μίμηση και είδωλα! Θεοποιούμε διάττοντες αστέρες απνευστί, όντας έτοιμοι να τους κάνουμε εικόνισμα. Από τον εναλλακτικό καλλιτέχνη που δείχνει ακόμη ταπεινός μέχρι τον ποιητή που έχει γράψει μερικά από τα μελλοντικά μας αποφθέγματα. Ανέκαθεν υπέβοσκε η ανάγκη να τοποθετούμε κάποιον ψηλά, να τον θαυμάζουμε και ιδίως να μην τον αγγίζουμε. ”Look at us, but do not touch!”.

Σε αυτό το σημείο ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταβαραθρωθεί το ίνδαλμα, αφού πρώτα έχει απογοητεύσει τους φανατικούς υποστηρικτές του. Και τότε, την προσκύνηση διαδέχεται ο αφορισμός και το είδωλο λησμονείται ακαριαία. Γιατί να επικαλούμαστε συνεχώς κάποιον ως αυθεντία, όντας έτοιμοι να λογομαχήσουμε για το ποιόν του κι έπειτα από μια «ανορθογραφία» του να τον πετάμε στα σκουπίδια; Το ερώτημα ρητορικό. Ίσως καλύτερα να σταματούσαμε να έχουμε τόσες προσδοκίες από ανθρώπους. Και όπως είχε πει κάποτε μια φίλη: ”Μην ανεβάζεις κανέναν στα σύννεφα, γιατί μπορεί σύντομα να τον δεις να προσγειώνεται στο κεφάλι σου!”.