ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΕΔΙΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Όσο υπάρχουν κοιμητήρια, στήλες, τύμβοι

δεν έχουν χαθεί τα πάντα.

Ακόμα και μέσα στα ερείπια η ζωή προχωρά,

θαμμένη κάτω από φθαρμένα παραπήγματα,

ενοχοποιητικά αθώα παίρνει την εκδίκησή της,

ακτινοβολεί αόρατα, αμύνεται, συμπαρίσταται,

προχωρά, ίσως μέχρι το τέλος του κόσμου,

ίσως και όχι.

ΟΡΙΑΚΕΣ ΤΙΜΕΣ

Απαιτούνται λιγότερα απ’ όσα νομίζεις:

τρεις μέρες λόξυγγα

βλάβη στην κεντρική θέρμανση

απώλεια εμπιστοσύνης στο Τόκιο

τριχοειδή ρήγματα στον πυρηνικό αντιδραστήρα

ναυτία

έλλειψη οξυγόνου

πονόδοντος.

Ήδη ο 21ος αιώνας δεν έχει καμία αξία

ήδη όλα σου φαίνονται μαύρα

κι εσύ δεν προλαβαίνεις

να διαβάσεις

ούτε καν

αυτή τη γραμμή.

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ

Υπάρχουν θερμοκρασίες που κανένα θερμόμετρο δεν μετρά,

μόνο το δέρμα είναι ικανό να τις διακρίνει:

Η χλιαρή ανάσα του βρέφους που μυρίζει βουτυρόγαλο,

η ψυχρή άχνα των ροδάκινων απ’ το ψυγείο,

το κόκκινο εξάνθημα του θυμού που ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι μας,

καθώς και το ψυχρό λουλούδι του παγετού

που καίει του παιδιού την περίεργη γλώσσα:

επιπλέον, η πυρετώδης κάψα της ζήλειας στ’ ακροδάχτυλά μας,

η φλεγόμενη ντροπή που πλημμυρίζει το μυαλό,

και κάτι που ποτέ και πουθενά δεν απαντάται στο γαλαξία μας:

η ζεστασιά δύο σωμάτων που κοιμούνται

κουλουριασμένα μεταξύ τους στο κρεβάτι.

ΤΟ ΤΣΙΓΚΙΝΟ ΠΙΑΤΟ

Τα πάντα έχουν ειπωθεί για τη φτώχεια:

πως είναι ανυποχώρητη, γλοιώδης, σκληρή

και πως δεν αφορά κανέναν εκτός από τους ίδιους τους φτωχούς.

Είναι πληκτική.

Τόσο πολυάσχολη που δεν της μένει χρόνος

για να παραπονιέται πως είναι πληκτική.

Σαν τη βρωμιά, τη συναντάς στα κατακάθια.

Είναι μεταδοτική, δύσοσμη, ένας μπελάς σκέτος.

Εντύπωση προκαλεί πως είναι πανταχού παρούσα.

Σα να υπήρχε ανέκαθεν.

Οι ιδιότητές της είναι θεϊκές.

Φιλεύσπλαχνοι και άγιοι την αναζητούν.

Καλόγεροι και καλογριές της ορκίζονται αιώνια πίστη.

Όλους τους υπόλοιπους, που μια ζωή τρέχουν να της ξεφύγουν,

τους προλαβαίνει στην επόμενη γωνιά του δρόμου,

ασυγκίνητη, μεγαλοπρεπής,

με το τσίγκινο πιάτο στο χέρι.

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ

Με άλλες λέξεις

να λες το ίδιο,

πάντα το ίδιο και το αυτό.

Με τις ίδιες λέξεις πάντα

να λες κάτι διαφορετικό, τελείως διαφορετικό,

ή το ίδιο με εντελώς άλλο τρόπο.

Να αφήνεις πολλά ανείπωτα,

ή με λέξεις ασήμαντες

να λες πολλά.

Τέλος, να τηρείς μια βαρυσήμαντη σιωπή.

Τα παραπάνω του Χ. Μ. Εντσενσμπέργκερ σε μετάφραση
του Γ. Πρεβεδουράκη περιέχονται, μεταξύ άλλων, στην
Ιστορία των νεφών και άλλα ποιήματα (εκδ. Πανοπτικόν).