Έρχονται αθόρυβα οι μέρες μου -γάτες με πέλματα βελούδινα και ταχύτητα αστραπής- τρίβονται μια στιγμή ανάμεσα στα πόδια μου. Σκύβω να τις χαϊδέψω· έχουνε κιόλας φύγει.

Κρατήσου μακριά απ’ τους συνανθρώπους σου· μην τους ζυγώνεις.

Μπορεί να σε κολλήσουν επικίνδυνα όνειρα.

Προσέξτε, ποιητές· μην πλανάσθε στον αέρα, μην παριστάνετε τα πετεινά!

Προσγειωθείτε ή, ακόμη καλύτερα, υπογειωθείτε!

Κανείς δεν κυνηγάει τα σκουλήκια.

Από το χώμα ερχόμαστε, στο χώμα επιστρέφουμε.

Στο μεταξύ διάστημα παριστάνουμε τους κηπουρούς.

-Τι κάνεις; Πώς τα πας;

-Πώς να τα πάω; Τι να κάνω; Ό,τι μπορώ· πεθαίνω.

-Όλοι το ίδιο κάνουμε. Μόνον αυτό μπορούμε.

-Χάρηκα που σε είδα. Μη χαθούμε..

-Ναι, μη χαθούμε..

Είχε αγωνία· ρώτησε: «Πώς γίνεται άνθρωπος κανείς;».

«Προσφέροντας» του απάντησαν.

Δεν είχε άλλο απ’ το παντελόνι του· το πρόσφερε και έγινε γελοίος.

Σκίτσο ο κόσμος

και ανελέητη ο θάνατος γομολάστιχα.

Ένα ασημένιο κέρμα το φεγγάρι, που κάποτε τινάξαν στο διάστημα οι θεοί, κορώνα γράμματα την τύχη παίζοντας αυτού του κόσμου. Ένα ασημένιο κέρμα που δεν έπεσε ποτέ, αλλα έμεινε εκεί, μετέωρο, στο χάος. Γι’ αυτό και δεν αποφασίστηκε ακόμα η τύχη αυτού του κόσμου· γι’ αυτό κι αδιάκοπα κοιτάμε μ’ αγωνία το φεγγάρι, μην πάει και πέσει απ’ του χαμού μας την πλευρά.

Με ήτα η ζωή τελειώνει.

Με ήττα, επίσης.

Ποιήματα από την τελευταία συλλογή του Αργύρη Χιόνη («Ότι περιγράφω
με περιγράφει»), η οποία εκδόθηκε ένα χρόνο πριν το θάνατό του το 2011.