Τελειώνει το μελάνι μου και, πώς να το πω,
δεν θέλω να το ξαναγεμίσω.
Το μόνο που με νοιάζει
είναι να το αδειάσω, να το αδειάσω εντελώς.
Γεννιόμαστε με άπειρο και πεθαίνουμε με μείον
και κάπου εκεί στο μηδέν μου
εφευρίσκω αγάπη και υπομένω άγνοια.
Στη χωματερή μου έχω φυλαγμένα κάθε λογής όνειρα.
Πίστη είναι η πληγή που αιμορραγεί τον έρωτα.
Αν φυτέψουμε ένα ζευγάρι φτερά στα εσωτερικά φέρετρα,
θα ανακαλύψουμε την ουσία.
Αγαπάμε όπως χωνεύουμε κρέατα.
Πάντα κατοχή, ποτέ παράδοση.
Αν αυτή η στιγμή καταλάβει την επανάληψη,
ίσως γίνουμε λιγάκι παρόν.
