VII.

Ο δίκαια μορφωμένος εαυτός σου

εκλεπτυσμένο θηρίο –

πιο ύστερα, ζωάκι εκπαχύνσεως.

XXVII.

Η νοσταλγία είναι

το τελευταίο καταφύγιο

αυτών που πιστεύουν στο μέλλον.

XXXII.

Αγάπησε, έστω και για πάντα.

XXXIV.

Αιώνιο μόνο το ατελές.

XLII.

(Φωτάει καλύτερα

όποιος φωτίστηκε μονάχος)

LII.

Επιλέγει κανείς

τα πιο αθώα χρώματα.

Το κόκκινο της παιδικής πληγής,

το μπλε της αιθρίας,

το πράσινο της νεότητας.

Είναι η πρωτοφανής αθωότητα

που καταδικάζει

τα χρώματα

σε χρήση.

LVIII.

Βγάλε πατρίδα

βγάλε θρησκεία

βγάλε οικογένεια,

δε μένουνε και πολλά

να μας χωρίζουν.

LXI.

Μην πεις ελευθερία,

δες ένα πουλάκι.

Μην πεις ισότητα,

δες δυο γατιά με

τη μάνα τους.

Μην πεις ιστορία,

πες πως τα δυο γατιά

μεγαλώσανε

και μαλώνουνε ποιο θα φάει

το πουλάκι.

Στίχοι από το βιβλίο του Ορφέα Απέργη η γλώσσα τους (εκδ. νεφέλη).