Κώστας Ριτσώνης

Δράμι δράμι

οι στίχοι στάζουν

σαν πολύτιμο βούτυρο

πάνω στο ψωμί της μοναξιάς

*

Φτωχά μπιζού

από μαντέμι

στολίζουν την όμορφη

Πλούσια μπιζού

μπριγιαντένια

στολίζουν τη γερασμένη

*

Είπα στον εαυτό μου:

θα γράφεις ένα μικρό πεζό τη βδομάδα

θα γράφεις ένα μικρό ποίημα το δεκαήμερο

θα διαβάζεις ένα βιβλίο το δεκαπενθήμερο

του βάζω σκληρά καθήκοντα

και τον κουράζω

*

Γίνεται μπαρμπέρης

χωρίς ψαλίδια

ποιητής

χωρίς βιβλία

ζωγράφος

χωρίς πινέλα

*

5-7-5

«Στον ποι-η-τή Χ!

χα-ρί-ζω τους στί-χους μου

με φι-λί-α Ψ?»

γράφει ένας νέος ποιητής

που βγάζει πάλι συλλογή

με έξοδά του

σα χάι-κάι λιγοσύλλαβη

σεμνή και περήφανη

η αφιέρωση

κι όχι δουλικότητα

στην υπεροψία

*

Θέλησα να παρκάρω

στη γωνιά σου

Όμως φοβήθηκα

το παρκόμετρο

*

Μια χαρά την περνά η θάλασσα

διαλύονται οι κολυμβητές

μέσα στα σπλάχνα της


Επιλογή ποιημάτων του Κώστα Ριτσώνη (1949-2015)
από τη συλλογή Η βραχνή φωνή (2003, εκδ. Ποιήματα των φίλων)

Ύψη

Last time happy – Jiiakuann

 

 

Υπάρχουν ύψη

που δεν μπορούν να μετρηθούν:

Το ύψος του χρέους

που οφείλει ο νεκροθάφτης

στα σκουλήκια.

Το ύψος

των περιστάσεων

στο οποίο μάταια

προσπαθεί

ο ηττημένος να σταθεί.

Το ύψος

απ’ το οποίο πέφτοντας

ένας καταραμένος ποιητής

την αθανασία θα κερδίσει.

Το ύψος

της στάθμης της βροχής

που χρειάζεται να πέσει

για να καλύψει

το αποτύπωμά μας

στη γη.

Και τέλος, τα ύψη

που φτάνει το βλέμμα

τη στιγμή που

η ψυχή χάνεται.

 

∗ απόπειρα άσκησης, κατά τον τρόπο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ,
και, πιο συγκεκριμένα, του ποιήματός του Θερμοκρασίες.

Στον τρύγο

Σταφύλια είναι οι μέρες

κι αμπέλι η πλάση όλη,

και το δικό μας το μυαλό

μονάχα μόνο στον τρύγο.

Φροντίδα θέλουν οι κληματαριές

μα πάνω απ’ όλα 

την ώρα την κρίσιμη

το πάτημα των σταφυλιών

να γίνεται όπως πρέπει:

Χωρίς εργάτες ή βοήθεια άλλη

μόνο με γυμνά τα πόδια

τσίπουρο και κρασί ας βγει.

Το αν λίγους ή πολλούς μεθύσει

δεν έχει και τόση σημασία.