Rewind

«Πόζαρε και
πάρε ύφος ικανοποιημένου»

όμως εγώ σκέφτομαι πως κάθε φωτογραφία
είναι μια στιγμή κλεμμένη για πάντα

πως αν ξανατυλίγαμε τις ζωές μας
γυρνώντας τες αργά προς τα πίσω
λεπτό προς λεπτό
τότε θα βρίσκαμε κάποιες που λείπουν, μαυρισμένες

και ήτανε πράγματι εκείνες
που χαμογελούσαμε

Rewind II

Είναι έτσι όπως τα λέγανε:
στα γεράματα ξαναγίνεσαι παιδί

είμ’ εγώ που δεν εννοώ να καταλάβω
και συλλογιέμαι τον πατέρα μου σαν να ’ναι
ακόμα εκείνος ο άντρας που φοβόμουν
ενώ αυτός ξανάγινε τριών χρονών
όπου να ’ναι γίνεται βρέφος
και μετά έμβρυο και μετά
τίποτα

Question time

Μα προς τα πού γυρίζουν τα ηλιοτρόπια
τις ημέρες της καταχνιάς

και τα σύννεφα γιατί δεν συντρίβονται καθώς πέφτουν στη γη
μολονότι είναι φτιαγμένα από πάγο

κι αν ο άνεμος είναι απλώς αέρας που κινείται από τόπο σε τόπο
πώς γίνεται οι άνθρωποι να μην ασφυκτιούν εκεί απ’ όπου φεύγει ο αέρας

και γιατί εδώ και κάμποσο καιρό κοιμάσαι πάντα
γυρνώντας μου την πλάτη

και πώς γίνεται
απ’ όλες τις ερωτήσεις που ριζώνουν στο μυαλό
να λησμονούμε μόνο εκείνες
των οποίων φοβόμαστε τις απαντήσεις;

Λάθος μέρα

Ογδόντα εκατόν-είκοσι διακόσια τετραγωνικά μέτρα
δεν υπάρχει σπίτι που να μπορεί να χωρέσει για πολύ
δυο ανθρώπους που αγαπιούνται
αν δεν αφήνουν πότε πότε τα παράθυρα ανοιχτά

κι η αγάπη είναι σαν ένα κομμάτι ψωμί
ξεχασμένο αποβραδίς πάνω στο τραπέζι
το πρωί δείχνει ολόιδιο όπως και χτες
αλλά από μέσα έχει σκληρύνει

όπως πάντα όταν κάτι τις με σιγοτρώει
ήθελα να μιλήσω για σπίτια και ψωμί και τελικά
μιλώ για εμάς

Ποιήματα του Φραντσέσκο Τομάντα από τη δίγλωσση συλλογή
«Δεν επιβάλλεται το χρώμα σ' ένα ρόδο»
(εκδ. Carteggi Letterari, 2019)
σε μετάφραση της Ευαγγελίας Πολύμου.