Είναι 6 το πρωί. Σε ένα μπλε δωμάτιο μαιευτηρίου στα δυτικά προάστια γεννιέται ένα μικρό αγόρι. Την ίδια στιγμή στον εξώστη πατεράδες νεογέννητων αλληλοσυγχαίρονται, καπνίζουν και γελάνε με ηλίθια αστεία. Παρόμοιες σκέψεις κάνουν όλοι για το μέλλον των παιδιών τους: Αόρατοι άνθρωποι με άδεια χέρια σ’ ένα μεγάλο κόσμο.

3.000 μέρες μετά: Το αγόρι μαθαίνει ισορροπία πάνω σ’ ένα κλεμμένο ποδήλατο. Τίποτα λιγότερο απ’ αυτό για κάθε παιχνίδι της εξουσίας.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια άσκηση γραφής εμπνευσμένη από το
κίνημα του Oulipo και βασισμένη στη δισκογραφία των Στέρεο Νόβα,
καθώς συμπεριλαμβάνει τους εξής τίτλους τραγουδιών τους:
Σημείο ζωής, 6 π.μ., Το μπλε δωμάτιο, Προάστια, Μικρό αγόρι, Εξώστης,
Ηλίθια αστεία, Ο αόρατος άνθρωπος, Άδεια χέρια, Ένας μεγάλος κόσμος,
3000 μέρες, Ισορροπία, Ένα κλεμμένο ποδήλατο, Λιγότερο απ' αυτό,
Το παιχνίδι της εξουσίας. 

Ανείπωτες οι οδύνες του Γιαννούλη Χαλεπά

καθαρές πτυχές στο πρόσωπό του.

Κάθε μέρα επί σαράντα χρόνια

να τον πλάσουν όλοι προσπαθούσαν

πιστό ομοίωμα του δύσμορφου εαυτού τους.

Την τέχνη του απαγόρευαν

τα έργα του κατέστρεφαν

μα αυτός μια μέρα τη σμίλη άρπαξε

τον τάφο των γονιών του πλησιάζει

το μάρμαρο με πάθος χαϊδεύει

πριν με μαστοριά απαράμιλλη επάνω του λαξεύσει

εκείνο το δάκρυ που ποτέ δεν έχυσε

στις δύο λυτρωτικές κηδείες.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (1851-1938) υπήρξε ο πιο διακεκριμένος γλύπτης
της νεότερης Ελλάδας, ζώντας μια πολυώδυνη ζωή. Πέρασε 14 χρόνια
στο ψυχιατρείο, «πάσχων από άνοια». Εκεί κατέστρεφαν όσα έργα
προσπάθησε να ολοκληρώσει, κάτι που έκανε αργότερα και η μητέρα του
στο σπίτι τους στην Τήνο, θεωρώντας πως η γλυπτική τον «τρέλανε».
Μόνο μετά το θάνατο και την κηδεία της, την οποία φημολογείται
ότι δεν ακολούθησε, ασχολήθηκε πάλι με την τέχνη του, και μάλιστα
με νέα πια τεχνοτροπία. Τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια της ζωής του,
έζησε στην Αθήνα με την ανιψιά του, φτιάχνοντας μια σειρά
από αριστουργήματα και απολαμβάνοντας πανελλήνια δόξα.

Last time happy – Jiiakuann

Υπάρχουν ύψη

που δεν μπορούν να μετρηθούν:

Το ύψος του χρέους

που οφείλει ο νεκροθάφτης

στα σκουλήκια.

Το ύψος

των περιστάσεων

στο οποίο μάταια

προσπαθεί

ο ηττημένος να σταθεί.

Το ύψος

απ’ το οποίο πέφτοντας

ένας καταραμένος ποιητής

την αθανασία θα κερδίσει.

Το ύψος

της στάθμης της βροχής

που χρειάζεται να πέσει

για να καλύψει

το αποτύπωμά μας

στη γη.

Και τέλος, τα ύψη

που φτάνει το βλέμμα

τη στιγμή που

η ψυχή χάνεται.

∗ απόπειρα άσκησης, κατά τον τρόπο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ,
και, πιο συγκεκριμένα, του ποιήματός του Θερμοκρασίες.