Ανείπωτες οι οδύνες του Γιαννούλη Χαλεπά

καθαρές πτυχές στο πρόσωπό του.

Κάθε μέρα επί σαράντα χρόνια

να τον πλάσουν όλοι προσπαθούσαν

πιστό ομοίωμα του δύσμορφου εαυτού τους.

Την τέχνη του απαγόρευαν

τα έργα του κατέστρεφαν

μα αυτός μια μέρα τη σμίλη άρπαξε

τον τάφο των γονιών του πλησιάζει

το μάρμαρο με πάθος χαϊδεύει

πριν με μαστοριά απαράμιλλη επάνω του λαξεύσει

εκείνο το δάκρυ που ποτέ δεν έχυσε

στις δύο λυτρωτικές κηδείες.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (1851-1938) υπήρξε ο πιο διακεκριμένος γλύπτης
της νεότερης Ελλάδας, ζώντας μια πολυώδυνη ζωή. Πέρασε 14 χρόνια
στο ψυχιατρείο, «πάσχων από άνοια». Εκεί κατέστρεφαν όσα έργα
προσπάθησε να ολοκληρώσει, κάτι που έκανε αργότερα και η μητέρα του
στο σπίτι τους στην Τήνο, θεωρώντας πως η γλυπτική τον «τρέλανε».
Μόνο μετά το θάνατο και την κηδεία της, την οποία φημολογείται
ότι δεν ακολούθησε, ασχολήθηκε πάλι με την τέχνη του, και μάλιστα
με νέα πια τεχνοτροπία. Τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια της ζωής του,
έζησε στην Αθήνα με την ανιψιά του, φτιάχνοντας μια σειρά
από αριστουργήματα και απολαμβάνοντας πανελλήνια δόξα.