Αόρατος για μας τους θνητούς, γι’ αυτό και παντοδύναμος

σκορπώντας τη μια τρόμο, χαρά την άλλη

τρυπώνεις όπου συ θες.

Κάτω απ’ το φουστάνι τους μηρούς της να δροσίζεις

μέσα στο μπουκάλι το κρασί να κάνεις ξύδι

πάνω απ’ τη μονοκατοικία να ακριβοπληρώνεσαι

ανάμεσα στα ενωμένα χείλια τις γλώσσες να ζηλεύεις.

Κι αν μικρός σ’ είχα μισήσει

βλέποντάς σε τη φωτιά να δυναμώνεις στην πυρκαγιά του δάσους,

όλα τα ξέχασα τη στιγμή που έμαθα

πως πέρα απ’ τα πνευμόνια

γεμίζεις κι αυτό το μπαλονάκι στην καρδιά

κρατώντας τη φωτιά ακόμα αναμμένη.