Σταφύλια είναι οι μέρες
κι αμπέλι η πλάση όλη,
και το δικό μας το μυαλό
μονάχα μόνο στον τρύγο.
Φροντίδα θέλουν οι κληματαριές
μα πάνω απ’ όλα
την ώρα την κρίσιμη
το πάτημα των σταφυλιών
να γίνεται όπως πρέπει:
Χωρίς εργάτες ή βοήθεια άλλη
μόνο με γυμνά τα πόδια
τσίπουρο και κρασί ας βγει.
Το αν λίγους ή πολλούς μεθύσει
δεν έχει και τόση σημασία.
Στην αρχή μπουσουλάει, κρατιέται για να σηκωθεί
και να σταθεί στα πόδια του.
Εσύ ανυπόμονος όλο τον ταΐζεις.
Αργεί να πει την πρώτη του κουβέντα,
κάνει δειλά δειλά βήματα μικρά, αλλά αυτό δεν σου αρκεί,
θες να τον δεις να τρέχει – πού να ξερες.
Ένα πρωί ξυπνάς στριμωγμένος στα σχοινιά,
δέχεσαι το ανελέητο σφυροκόπημά του.
Απ’ τη μια παρακαλάς να τελειώσει ο αγώνας με αξιοπρεπή ήττα,
να γλιτώσεις έστω το νοκ άουτ,
απ’ την άλλη ένα χαμόγελο στο ματωμένο σου πρόσωπο
την ώρα που απ’ τα μάτια σου μπροστά
περνά το βιου-μάστερ της ζωής.
Απ’ όλες τις μάχες
αυτή με το χρόνο
η πιο άνιση
μα κι η πιο διασκεδαστική.
για ό,τι έγινα ευθύνομαι εγώ
για ό,τι απέγινα
θα πρέπει να ευθύνονται
και κάποιοι άλλοι
τι ειρωνία χρόνε κι αυτή
εμείς να είμαστε ελάχιστοι
κι Εσύ να λιγοστεύεις
πυγμάχος που μετά τον αγώνα
σωριάζει στ’ αποδυτήρια
τον αφοσιωμένο του φροντιστή
υπό άλλες συνθήκες
το στήθος σου
θα διδασκόταν στα σχολεία
απορώ με το κουράγιο των ζευγαριών
το ίδιο
και με το σθένος των μόνων
ποιο να ‘ναι άραγε
το αντίθετο του σεισμού;
με πούλησες – σε πούλησα
θέλαμε
δεν θέλαμε
σπουδάσαμε τον καπιταλισμό
απ’ τα μέσα
εκτός από τον πλάτανο
δεν εμπιστεύομαι
κανέναν χρονομέτρη
απ’ όλα τα φωνήεντα
ας είμαστε μ’ αυτά
του οργασμού
έχουμε χρόνο – δεν έχουμε
αυτό κι αν είναι κέρμα
Από τη συλλογή ”χαρτάκια”, εκδόσεις Πανοπτικόν.
