Στην αρχή μπουσουλάει, κρατιέται για να σηκωθεί
και να σταθεί στα πόδια του.
Εσύ ανυπόμονος όλο τον ταΐζεις.
Αργεί να πει την πρώτη του κουβέντα,
κάνει δειλά δειλά βήματα μικρά, αλλά αυτό δεν σου αρκεί,
θες να τον δεις να τρέχει – πού να ξερες.
Ένα πρωί ξυπνάς στριμωγμένος στα σχοινιά,
δέχεσαι το ανελέητο σφυροκόπημά του.
Απ’ τη μια παρακαλάς να τελειώσει ο αγώνας με αξιοπρεπή ήττα,
να γλιτώσεις έστω το νοκ άουτ,
απ’ την άλλη ένα χαμόγελο στο ματωμένο σου πρόσωπο
την ώρα που απ’ τα μάτια σου μπροστά
περνά το βιου-μάστερ της ζωής.
Απ’ όλες τις μάχες
αυτή με το χρόνο
η πιο άνιση
μα κι η πιο διασκεδαστική.
