Μακριά από κάθε ασκήμια του DNA

οι άνθρωποι υπάρχουν

λίγο και για πλάκα.

Το σάλιο ταξικά παίζει ρόλο.

Πλην τούτου,

πού να μπλέκουμε τώρα

με γλωσσόφιλα

που νόμιζες αιώνια.

Το παραπάνω ποίημα(;) γράφτηκε συντέθηκε, στα πλαίσια άσκησης,
με τη μέθοδο της black out poetry.

Απ' τα μικράτα της
καθώς αμέριμνη στην τάξη
το δάχτυλο μέσ' από τη φούστα.
Στην εφηβεία, φροντιστήριο, αγγλικά
και μπόλικα γαλλικά φιλιά.
Λες κι ήταν το μέλλον της προδιαγεγραμμένο
δασκάλα του έρωτα να γένει.
Με την ενηλικίωση
το δάχτυλο ντίλντο έγινε
μαζί κι οι ρώγες πέτρα.
Μάλλον θα φταίει η στιγμή
που η μεγάλη αδερφή
το λάπτοπ ξέχασε ανοιχτό
σε απαγορευτική σελίδα.
Για όσα ορμητικά έμελλε να 'ρθουν
σαν να ευθύνεται η εξεζητημένη επιλογή
για σπουδές στην Αφρική
και η τυφλή παραδοχή του θεωρήματος
πως μόνο
το μέγεθος μετράει.

Last time happy – Jiiakuann

Υπάρχουν ύψη

που δεν μπορούν να μετρηθούν:

Το ύψος του χρέους

που οφείλει ο νεκροθάφτης

στα σκουλήκια.

Το ύψος

των περιστάσεων

στο οποίο μάταια

προσπαθεί

ο ηττημένος να σταθεί.

Το ύψος

απ’ το οποίο πέφτοντας

ένας καταραμένος ποιητής

την αθανασία θα κερδίσει.

Το ύψος

της στάθμης της βροχής

που χρειάζεται να πέσει

για να καλύψει

το αποτύπωμά μας

στη γη.

Και τέλος, τα ύψη

που φτάνει το βλέμμα

τη στιγμή που

η ψυχή χάνεται.

∗ απόπειρα άσκησης, κατά τον τρόπο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ,
και, πιο συγκεκριμένα, του ποιήματός του Θερμοκρασίες.