Καθισμένος στο μπαλκόνι της ομφαλοσκόπησης

απολαμβάνω το μαστίγωμα

γονυπετής ο ανάξιος

κι εσύ-μόνο εσύ-

σκαρφαλωμένη στο φαλλό

της στείρας κατάφασης

ευνουχίζεις το νωτιαίο μυελό

Τίποτα πια-ούτε λέξεις ούτε σκέψεις-

δεν μπορεί να μου στερήσει

την ηδεία ευθανασία

Το φεγγάρι φέρε να τραφώ

κι αν το φτύσω σκεφτικός

τ’ αστέρια στύψε στο ποτήρι

να θυμηθώ τη μέθεξη

Με νύχτα πάλι θα πλυθώ

στα σύννεφα την αυγή

θ’ απλώσω την ψυχή