Ατυχής παρομοίωση

Κι αν η ερωμένη μου ζητά καμιά φορά
ένα ποίημα να της αφιερώσω
πώς να κάνω κάτι τέτοιο όταν
κάθε ποίημα ως γυναίκα άλλη το λογίζω;

Μες στο πλήθος ψάχνω στην αρχή

όχι για την ομορφότερη

μα για ένα χαρακτηριστικό της

μικρό ή κι ασήμαντο

που την προσοχή θα μου τραβήξει.

Μια ελιά πάνω απ’ τα χείλη

-στίχος ανομοιοκατάληκτος-

ένα ανεπαίσθητο ψεύδισμα

-σαν ρηχό χαϊκού-

ή μια ανεπιτήδευτα πεσμένη τιράντα

-χάρισμά σας ο τίτλος!

Πλησιάζω άμεσα, αποφασιστικά

κι ας γνωρίζω πως μπροστά της τα λόγια μου θα χάσω

-κάθε αρχή ποιήματος δύσκολη.

Ένα νεύμα, μια ανταπόκριση,

έστω ένα τυχαίο άγγιγμα

θα βάλει τα πράγματα σ’ ένα δρόμο.

Επαναλαμβανόμενες έξοδοι

για ποτό, για κουβέντα, για υπερανάλυση

-πόσα ακόμα γράψε-σβήσε;-

πριν τη στιγμή που στο κρεβάτι θα τη γδύσω

και τη στύση μου συντονίσω

με την κορύφωσή της

-ε, σουρεαλισμέ, σταμάτα να μας παίρνεις μάτι.

FacebooktwitterlinkedinFacebooktwitterlinkedin