Εκείνο το βράδυ μόνο άκουγε.

Μεγάλες μπουκιές έφαγε,

κουβέντα καμιά δεν είπε.

Γνώριζε πως μετά από τόσες συζητήσεις

θα ’χε για την επόμενη κιόλας μέρα

μπόλικη τροφή για σκέψη.

Επιστρέφοντας στο σπίτι αξημέρωτα,

είδε το φούρναρη που ζύμωνε

κι αμέσως σκέφτηκε πως

φτάνει πια με το κοσκίνισμα.

Νηστικός για ύπνο δεν έπεσε

μήτε καρβέλια ονειρεύτηκε,

μονάχα ξύπνησε

με μια πικρή γεύση στο στόμα

και αυτή την αίσθηση πως

λιγοστεύουν τα ψωμιά του.

Ήταν η πρώτη φορά

που σηκώθηκε αποφασισμένος

να μαγειρέψει πριν πεινάσει

κι ας ήξερε καλά ότι

την ώρα την κρίσιμη

πάλι

τα λόγια του θα μασήσει.