Λήθη, μητέρα όλων των λαθών,
στέκεσαι εκεί μυστήρια, σχεδόν σαγηνευτική
λιώνεις αργά τις θύμησες
κρυμμένη μέσα σε μεθυσμένες νύχτες.
Με το ξημέρωμα έχεις χαθεί,
ξέχασες τάχα το προηγούμενο βράδυ,
μα κανείς δεν σε πιστεύει.
Σκιά, εσύ, βαριά και ήσυχη,
φαρμάκι μαζί και φάρμακο.
Μαύρο πηγάδι σκέψεων, καταπιόνα των στιγμών,
στην αγκαλιά σου σαν κουρνιάζω
κοιμάμαι ευτυχής,
την αυγή ξυπνώντας πλάι σου
μοιάζω αφελής.
Όσοι με σθένος σού αντιστέκονται
έρχονται άραγε ποτέ στιγμές που το μετανιώνουν;
Λήθη, μητέρα όλων των λαθών,
γοργόνα μαζί και μέδουσα,
κλείνω τα μάτια να μην μαρμαρώσω
και σ’ το ομολογώ: όσο κι αν σε λαχταρώ,
πιότερο σε φοβάμαι.
Σ’ ένα δωμάτιο-μπαούλο φυλάω
δώρα, φωτογραφίες και γράμματα
μαζί με κασέτες, εισιτήρια και μουντζουρωμένα βιβλία.
Ελπίζω πως με τόσα αναμνηστικά
δεν θα τολμήσεις να με επισκεφτείς.
Αν όμως αυτά δεν αρκούν, μπορώ ως αντάλλαγμα
να σου χαρίσω όλα τα γραφτά μου.
Μήπως είναι αυτός ο μόνος τρόπος
για να παραμείνω α-ληθής;
